15 maart, een rare dag

Het is vandaag de dag dat de camping open gaat. Een dag waar velen naar uitkijken. We mogen weer! Ook het personeel van de camping leeft - na de welverdiende rust in de wintermaanden - toe naar het moment dat de eerste caravan het terrein weer oprijdt..

Maar vandaag is ook een trieste dag. Gisteren kregen we namelijk het bericht dat de eigenaresse en oprichtster van de camping op hoge leeftijd is overleden. Vandaag is de begrafenis. Wij condoleren de familie en wensen ze sterkte met dit verlies. Degene die Madam 'gekend' hebben weten dat ze tot het laatst nog bijna iedere dag op de camping rondliep. Ze hield zich nog bezig met het reilen en zeilen op de receptie of dronk een wijntje in een van de barretjes. Ik kende haar niet persoonlijk, maar je kon zien dat het een bijzondere vrouw was!

Ook voor mij is het een rare dag. Terwijl ik dit schrijf zit ik te wachten op mijn vlucht naar Barcelona. Tussen de Spaanse toeristen en Nederlanders die een weekendje Barcelona 'gaan doen'. Deze vlucht heb ik inmiddels als heel wat keren gemaakt, maar toch is deze keer anders. In de afgelopen weken is mijn appartement in Rotterdam verkocht en zitten al mijn bezittingen inmiddels in een verhuiswagen die nu op weg naar Spanje is. Ondanks dat ik al zo'n drie jaar niet meer echt in Nederland ben, voelt het nu ineens wel als emigreren. Vanaf nu voor 100% in Spanje!

15 maart;
een dag met een traan en een lach,
een dag zoals het leven is...